De
Supermarine Spitfire was een
Brits jachtvliegtuig. Het toestel werd in
1938 in productie genomen door
Supermarine Division, Vickers Armstrong Ltd.. Het toestel werd gedurende de gehele
Tweede Wereldoorlog ingezet door de
geallieerden, voornamelijk door de
RAF. Er werden in totaal 20.340 stuks gebouwd.
[1] Daarnaast bestond ook nog de variant Seafire, waarvan er 2.594 werden gebouwd.
[1]
De Spitfire valt op door zijn stroomlijn en ellipsvormige vleugels. De versie Mk. XIV haalde een maximumsnelheid van 721 km/h op een hoogte van 8000 meter. Het vliegtuig is vooral bekend door de beslissende rol die het speelde tijdens de
Slag om Engeland.
De meeste deskundigen zijn van mening dat de vliegeigenschappen van de Spitfire en zijn Duitse tegenstander, de
Messerschmitt Bf 109 elkaar maar weinig ontliepen. De voordelen van de Spitfire waren de bijzondere vleugels, die een betere manoeuvreerbaarheid gaven. Ook had het toestel een groter motorvermogen en een beter zicht vanuit de cockpit. De bolvormige kap bood de mogelijkheid om zowel naar beneden, naar boven als in het rond te kijken. Een aanvankelijk nadeel van de Spitfires was dat de erin toegepaste
Rolls-Royce Merlin-motor ter verkrijging van een maximaal vermogen met
carburateurs was uitgerust, terwijl de Messerschmitt over een
injectiemotor beschikte. Door de carburateurs kon de Spitfire geen lange tijd ondersteboven vliegen of steile duiken uitvoeren, omdat bij negatieve zwaartekrachten de motor te weinig brandstof kreeg en daardoor kon uitvallen.
